Peter Storms commentaar op ons redactioneel over voormalig Joegoslavië in het vorige nummer is verfrissend.
Over de zogenaamde ‘goede bedoelingen’ van de grootmachten in de Balkan verschillen we niet van mening. Het gaat om een schaamteloze strijd om vast te stellen wie de Balkan onder zijn invloedssfeer mag rekenen, of hoe die sfeer verdeeld gaat worden tussen de staten van de Europese Unie, Rusland en de VS. Het centrale meningsverschil ligt elders, namelijk over het nut van het diplomatieke proces om vrede te bereiken. Dat heeft nut, want je kunt stellen dat in de huidige situatie alleen diplomatie vrede kan bewerkstelligen.
De positie van Peter Storm is simpelweg dat de oorlog tot een einde moet worden gebracht via verzet van onderaf. Hij meent daar tekenen van te zien in de landen van voormalig Joegoslavië. De wens is de vader van de gedachte. Vier jaar burgeroorlog heeft een verscheurde maatschappij tot gevolg gehad. Verscheurd in etno-centrische zin, maar niet in de door Peter gewenste klassentegenstellingen. De haat en de angst van de mensen is zodanig dat in de meeste delen van de voormalige deelstaten geen verzoening mogelijk is onder de huidige omstandigheden. De groepen die vanuit de westerse solidariteitsgroepen worden ondersteund zijn marginaal en hebben geen enkele politieke betekenis in het binnenlandse krachtenveld van bijvoorbeeld Kroatië of Servië. Het solidariteitswerk is een goede zaak, maar biedt slechts een marginaal politiek perspectief op vrede. Om die reden moet gepleit worden voor een politiek die de beste kansen op vrede biedt, zodat de burgeroorlog ophoudt. Dat biedt de enige kans voor het ontwikkelen van een politieke oppositie in de door Peter gewenste richting. Zelfs als de motieven van het Westen niets met de belangen van de bevolkingen te maken hebben, is het toch in het belang van de bevolking dat de oorlog, op welke manier ook, ophoudt. In voormalig Joegoslavië is het eerste belang dat de slachtpartijen ophouden. Aangezien dat niet via een politieke oppositie zal geschieden lijkt het nuttiger te pleiten voor een politiek die daar zo snel mogelijk op uitkomt. Dat is een betere en meer praktische lijn dan de pleidooien voor NAVO-bombardementen (waar onder andere Mient-Jan Faber zich schuldig aan heeft gemaakt) die op moment van schrijven plaatsvinden. En vooral is het beter dan vanuit West-Europa te roepen om een politieke oppositie die niet bestaat en ook niet kan ontstaan onder de omstandigheden van burgeroorlog.
VD AMOK